Lesław Nowara – Nie ma strachu przed śmiercią

Morze Czerwone 

Morze Czerwone
jest czarne

Tak samo czarne
jak morze Żółte i Białe
a nawet czarniejsze
od Morza Czarnego

Na czarnym Morzu Czerwonym
żaglówka
jak płetwa białego rekina
lub jak rybitwa
dziobem przecina wodę
do białej kości
i martwa woda
opada na dno

Na dnie
widać krew
kopczyki grobów
i czarne kości

Na dnie
widać jeszcze
zamki warowne
z piasku

Dopiero na dnie
widać wyraźnie
że dno
to dach
przysypany piaskiem
pod którym
jest dom
w którym
pali się światło
unosi się dym
czuć zapach z kuchni
słychać wyraźne kroki
na schodach

Wokół domu
na dnie
są ślady stóp

Czy to nie Mojżesz
tędy przechodził?

Czy na pewno
nie zatrzymał się
tutaj

w pół drogi?

—————————————————————-

Pierwodruk: „Twórczość”, Nr 9 / 2016

.

Nie ma strachu przed śmiercią

Strach jest
dopiero po śmierci

Bo skąd mam wiedzieć
czy można tam wejść
tak po prostu
i bez pukania

Czy będzie choć jedno wolne krzesło
wolne łóżko ze świeżą pościelą
okno przez które można będzie wyglądać
na jakiś park albo ulicę?

Czy dla każdego starczy talerzy i sztućców
ręczników
pantofli
i skarpet?

A jeśli każą mi oddać
pasek od spodni i sznurówki z butów
czy będzie tam jakiś dach
na którym
jakby co 
można by było podejść
do samej krawędzi?

Albo chociaż jezioro
w którym
jakby co
moja twarz
mogłaby się wreszcie dobić
do dna?

.

Ość wieloryba

Na początku
Ziemia była płaska
I miękka jak glina

Formowana na kole garncarskim
Wyciągała szyję
Jak żyrafa
Swoim kształtem przypominając amforę lub dzban

Potem w jej gardziel 
Wetknięta została
Ość Wieloryba
Wokół której 
Obracana
Jak jagnię na ruszcie
Miała się wytoczyć
W kulisty kształt

( … )

To dobry moment
Żeby w tym miejscu zakończyć
Opowiadanie tych bzdur

*

Kiedy biorę kroplę wody w dwa palce
By przyjrzeć się Ziemi jak przez lupę
Dostrzegam na niej rysę
Zrobioną chyba paznokciem
Wyglądającą jak przecinek

To człowiek

Widzę jak pochyla się nad kropką
Która w istocie ma kształt jaszczurki lub ryby

Opodal niego widać wątłą iskrę
Którą jest ogień
Wykrzesany ze skał na palenisko

Ogień który wkrótce dogaśnie
Lecz pozostawi wypaloną w ziemi
Czarną Źrenicę
Która niebawem zacznie zasysać
Wszytko co tylko wpadnie jej
W oko

Zacznie zasysać
Promienie słoneczne i światło księżyca
Zorze polarne tęcze i błyskawice
Kłębki zmroku skulone pod krzewami
A nawet cień spod kamieni

( … )

Aż w końcu woda rozpali się do czerwoności
A lód zupełnie skostnieje

I nastanie już tylko
Biała Ciemność

.

Pasjans

Między „Byłem” i „Będę”
nie ma już miejsca
dla mnie

Nie jestem nawet pewien
czy Jestem
Nie mam pewności czy Będę
I wcale pewne nie jest
czy Byłem

Przez moje Jestem
przejeżdżają pociągi
przelatują samoloty
jeżdżą auta i dorożki konne
dzieci na rowerkach
przechodnie na chodnikach

Przemieszczają się
z miejsca jednego na drugie
choć oba miejsca
już dawno
zamieniły się wzajemnie
miejscami

Widoki miast
na widokówkach
są znaczone
jak karty
i same się  tasują

Kawiarnie w Monachium i Pradze
zamieniają się parasolami
lodziarnia w Dreźnie
ma takie same lody
jak w Pszczynie
gołębie tak samo
zlatują się do ziaren i chleba
w Krakowie  Wenecji i w Rzymie

Woda wszędzie
ma taki sam
plastikowy smak
a powietrze
pachnie
plastikiem

Każdy hotel ma takie samo
łóżko
i każde łóżko tak samo
trzeszczy i skrzypi

W każdym pokoju
gdy odwracam się twarzą do ściany
ściana odwraca się do mnie plecami

Za tą ścianą nic nie ma
przed ścianą nie ma nic
tylko mój cień
obrysowany kredą
który jest żywy
dopóki
nie zgaśnie
światło

Widoki miast
zacierają się
od tasowania
jak karty
i same się
oszukują

Od czasu
gdy ręka szulera
została odcięta
pozostał tylko jeden
palec
wskazujący

I wszystko wskazuje na to
że nawet on
niczego już nie wskazuje

—————————————————————-

Pierwodruk: „Twórczość”, Nr 9 / 2016